Konstantinos Maleas was born in Constantinople in 1879. He was graduate of the “Great School of the Hellenes” and studied architecture at the Polytechnic School of Constantinople.
From 1901 to 1908 he lived in Paris, where he took painting lessons from the neo-impressionist Henri Martin and studied at the School of the Decorative Arts. At the same time his exhibition activity commenced.
He returned to his homeland and travelled to the Middle East, painting intensively (1908-1910). In 1913 he moved with his family to Thessaloniki and the following year was appointed chief engineer to the municipality, a post he remained at till 1917, when he settled in Athens. During the Thessaloniki fire of 1917 many of his works were destroyed. In 1918 he became the Director of the Museum of Folk Handicrafts and was appointed a member of the Artistic Council of the National Gallery.
In 1920 he traveled to Sparta, Mystras, Olympia and Naxos, and the next year to Thermo, Aitolia, accompanying the archaeologist Konstantinos Romaios. During the period of 1921-1923 he lived and worked in Chios and Lesbos and in 1923 received the Prize in Letters and Arts.
He was a founding member of the “Art Group” and participated in its exhibitions, while presenting his works in other group shows and a total of thirteen solo exhibitions.
A year before his death in 1928 in Athens, at forty-nine years of age, he visited Paris and Munich.
In 1936 his works were sent to the Venice Biennale. Retrospective presentations of his work were held in 1929 at the Zappeion Hall and in 1980 at the National Gallery.
In addition to his artistic creation he was also active in educational reform and worked in cooperation with Dimitrios Glinos, Alexandros Delmouzos and Manolis Triantafyllidis.
A revitalizing influence in Greek painting, using impressionist and post-impressionist models as his starting point, he produced mainly landscapes, in which schematization and powerful, pure colors dominate and in that way build a composition made up of unities.
Ο Κωνσταντίνος Μαλέας γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη το 1879. Ηταν απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής, σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο της Κωνσταντινούπολης.
Την περίοδο 1901 – 1908 έζησε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής κοντά στο νεοϊμπρεσιονιστή Henri Martin και φοίτησε στη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών. Παράλληλα ξεκίνησε την εκθεσιακή του δραστηριότητα.
Επέστρεψε στην πατρίδα του και ταξίδεψε στην Εγγύς Ανατολή, ζωγραφίζοντας εντατικά (1908 – 1910). Το 1913 πήγε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη και την επόμενη χρονιά διορίστηκε αρχιμηχανικός του Δήμου, θέση στην οποία παρέμεινε ως το 1917, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Στην πυρκαγιά του 1917 στη Θεσσαλονίκη καταστράφηκαν πολλά έργα του. Το 1918 ανέλαβε τη διεύθυνση του Μουσείου Λαϊκών Χειροτεχνημάτων και διορίστηκε μέλος του Καλλιτεχνικού Συμβουλίου της Εθνικής Πινακοθήκης.
Το 1920 ταξίδεψε στη Σπάρτη, το Μυστρά, την Ολυμπία και τη Νάξο, και τον επόμενο χρόνο στο Θέρμο της Αιτωλίας, συνοδεύοντας τον αρχαιολόγο Κωνσταντίνο Ρωμαίο. Την περίοδο 1921 – 1923 έζησε και εργάστηκε στη Χίο και τη Μυτιλήνη και το 1923 τιμήθηκε με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών.
Ιδρυτικό μέλος της “Ομάδας Τέχνη”, μετείχε στις εκθέσεις της, ενώ παρουσίασε έργα του και σε άλλες ομαδικές και σε συνολικά δέκα τρεις ατομικές εκθέσεις.
Ένα χρόνο πριν το θάνατό του το 1928 στα σαράντα εννέα του χρόνια, επισκέφτηκε το Παρίσι και το Μόναχο.
Το 1936 εστάλησαν έργα του στην Μπιενάλε της Βενετίας. Αναδρομικές παρουσιάσεις του έργου του πραγματοποιήθηκαν το 1929 στο Ζάππειο και το 1980 στην Εθνική Πινακοθήκη.
Εκτός από την καλλιτεχνική δημιουργία, δραστηριοποιήθηκε επίσης στην κατεύθυνση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και συνεργάστηκε με το Δημήτριο Γληνό, τον Αλέξανδρο Δελμούζο και το Μανόλη Τριανταφυλλίδη.
Ανανεωτής της ελληνικής ζωγραφικής, έχοντας ως αφετηρία ιμπρεσιονιστικά και μεταϊμπρεσιονιστικά πρότυπα, απεικόνισε κατά κύριο λόγο τοπία, στα οποία κυριαρχούν η σχηματοποίηση και τα δυνατά, καθαρά χρώματα που χτίζουν σε ενότητες τη σύνθεση.
